Inhalatory znajdują zastosowanie w wielu chorobach, m.in. w leczeniu astmy, POChP, mukowiscydozy, a także w przeziębieniach oraz alergiach. Na rynku farmaceutycznym istnieje kilka typów inhalatorów. Poniżej przedstawiamy najważniejsze informacje odnośnie inhalatorów, z którymi można najczęściej spotkać się w obrocie farmaceutycznym.
Inhalatory suchego proszku (DPI – dry powder inhalers)
Inhalatory tego typ zawierają lek w postaci proszku. Lek może być zawarty w kapsułkach, które przed inhalacją należy umieścić w komorze inhalatora i nacisnąć odpowiedni przycisk w celu przekłucia kapsułki. Drugim typem inhalatora DPI jest taki, który zawiera zbiornik z kilkudziesięcioma dawkami leku. Zaletą inhalatorów DPI jest fakt, że dawka leku wyzwalana jest wdechem pacjenta, nie ma konieczności koordynacji wyzwolenia dawki z wdechem.
Inhalatory ciśnieniowe dozujące (MDI – metered dose inhalers)
Inhalatory MDI zawierają sprężony gaz (najczęściej tetrafluoroetan), który jest nośnikiem leku. Aby przyjąć dawkę leku, pacjent musi skoordynować uwolnienie dawki z wdechem. Do tego typu inhalatorów często można zastosować komory inhalacyjne (tzw. spejsery), które nakłada się na inhalator (z jednej strony zawierają nakładkę na inhalator, z drugiej maskę), dzięki czemu nie ma konieczności koordynacji oddechu z uwolnieniem dawki. Powyższe inhalatory przepisywane są pacjentowi przez lekarza wraz z lekiem, np. w terapii astmy lub POChP.
Inhalatory do nebulizacji
Inhalatory pneumatyczno-tłokowe (kompresorowe) – składają się m. in. z nebulizatora (pojemnika na lek) oraz kompresora (sprężarki), którego zadaniem jest zamiana płynnego leku w mgiełkę. Są to inhalatory najbardziej uniwersalne, nadające się do stosowania wszystkich leków przeznaczonych do podania drogą wziewną. Również nie ma ograniczeń co do wieku pacjentów, za ich pomocą można prowadzić inhalacje u niemowląt i osób starszych (dobierając odpowiedniej wielkości maskę lub ustnik). Jedyną wadą inhalatorów kompresorowych jest to, że są dość głośne podczas pracy.
Inhalatory ultradźwiękowe – ich charakterystycznym elementem jest tzw. przetwornica, która sprawia, że ultradźwięki rozbijają płynny lek na cząsteczki aerozolu. Znamienną ich cechą jest także bardzo duża wydajność i szybkość nebulizacji, co pozwala na skrócenie czasu inhalacji do minimum. Wadą tego rodzaju inhalatorów jest to, że do nebulizacji z ich użyciem nadają się tylko niektóre leki (np. NIE wolno w nich stosować steroidów, większości antybiotyków), ponieważ ultradźwięki uszkadzają ich cząsteczki. Ponadto nie nadają się do stosowania u dzieci poniżej 1 roku życia.
Inhalatory siateczkowe (membranowe lub inaczej typu mesh) – ich najważniejszym elementem jest membrana (siateczka), której drgania przeprowadzają płyn w postać aerozolu. Są to inhalatory bardzo wydajne, a także praktyczne pod względem rozmiarów. Są małe i można je łatwo przenosić (np. schować do kieszeni). Ich wadą jest to, że nie nadają się do nebulizacji kwasem hialuronowym, ponieważ duża gęstość substancji powoduje, że nie przechodzi ona przez membranę.
Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o wspomnianych typach inhalatorów zajrzyj do sekcji z poradnikami.