Wybór inhalatora nie jest prosty, niezależnie od tego, czy chcemy wybrać go dla siebie lub swojego dziecka, czy też udzielamy pacjentom porady w zakresie sprzętów medycznych. Przede wszystkim należy ustalić, czy pacjent będzie często korzystał z inhalatora, czy będzie go zabierał ze sobą w podróże (wówczas trzeba zwrócić uwagę na rozmiar) oraz jakie leki zamierza przy jego pomocy stosować.
Inhalatory – rodzaje
– inhalatory pneumatyczno-tłokowe – najbardziej uniwersalne, nadają się do podawania wszystkich leków wziewnych. Są jednak dość głośne (jeśli pacjentem jest małe dziecko, które boi się inhalacji, należałoby przemyśleć wybór), trudno je zabrać ze sobą w podróż ze względu na to, że wymagają podłączenia do zasilania i mają duże rozmiary;
– inhalatory siateczkowo-membranowe – pracują ciszej od inhalatorów pneumatycznych, można je łatwo przenosić, ponieważ są kompaktowych rozmiarów i nie wymagają podłączenia do zasilania (wystarczą baterie), jednak nie nadają się do podawania, np. roztworu kwasu hialuronowego i substancji o dużej gęstości, gdyż tego typu leki nie przechodzą przez membranę;
– inhalatory ultradźwiękowe – pracują bardzo cicho, jednak nie nadają się do podawania większości antybiotyków oraz steroidów (ultradźwięki zmieniają strukturę tych leków) oraz nie mogą być stosowane u dzieci poniżej 1 roku życia, ponieważ podejrzewa się, że mogą wywołać podrażnienia dróg oddechowych;
Parametry techniczne inhalatorów
Każdy inhalator charakteryzuje się nieco innymi parametrami technicznymi. Aby odpowiednio dobrać sprzęt do pacjenta, należy zwrócić uwagę na następujące parametry:
– MMAD – średnia wielkość cząstek wytwarzanych przez inhalator. Jeśli inhalator wytwarza aerozol o wielkości cząstek 2– 5 μmm, lek osiąga depozycję w oskrzelach i oskrzelikach płucnych (ważne w leczeniu astmy i zapaleniu oskrzeli). Cząstki poniżej 2 μmm wędrują do płuc (leczenie zapalenia płuc), natomiast powyżej 5 μmm zatrzymują się w górnych drogach oddechowych. Wielkość cząstek nie powinna być wyższa, niż 5 μm;m;
– REF (FPF)– frakcja respirabilna, określająca procent cząstek, które osiągają właściwy rozmiar, dzięki czemu trafiają do odpowiedniego odcinka dróg oddechowych; optymalna frakcja respirabilna plasuje się na poziomie 65% i wyższym;
– tempo nebulizacji – bardzo ważny parametr, zwłaszcza u pacjentów pediatrycznych, oznaczający jak szybko płynny lek jest zamieniany w mgiełkę. W przypadku dzieci nebulizacja nie może być zbyt długa ze względu na zniecierpliwienie dziecka. Optymalne tempo nebulizacji to 0,5 ml/min;
– głośność pracy inhalatora – powinna być niższa, niż 60 dBA, aby nie obniżać komfortu inhalacji;
– martwa objętość – jest to objętość płynu, który pozostaje w komorze nebulizatora po zakończeniu inhalacji, powinna być mniejsza niż 0,5 ml;
– tryb pracy ciągły lub przerywany – inhalator o trybie ciągłym nadaje się do użytku dla kilku osób lub pacjenta, który wymaga bardzo częstych nebulizacji;
– wielkość przepływu aerozolu – oznacza, ile mgiełki na minutę wytwarza inhalator. Im większa wartość, tym efektywniejsza inhalacja. Inhalatory dobrej jakości osiągają ten parametr na poziomie w 8-14 l/min;
