Inhalator proszkowy, inaczej zwany inhalatorem suchego proszku (DPI), to niewielkie urządzenie służące do podawania leków w formie wziewnej. Aerozolizacja następuje za pomocą silnego wdechu pacjenta lub przy pomocy dodatkowych urządzeń – na przykład sprężyny dozującej. Zanim lek zostanie zaaplikowany, znajduje się on w formie proszku – albo w kapsułkach dołączonych do opakowania leku, albo w zbiorniku leku.
Inhalatory proszkowe dzielą się na trzy rodzaje:
• pasywne jednodawkowe – gdzie podanie leku wymuszane jest silnym wdechem pacjenta; są to najprostsze inhalatory DPI, do których zbiornika wkłada się kapsułkę z lekiem, a następnie przy pomocy specjalnych igieł – nakłuwa się ją, tym samym umożliwiając przyjęcie leku razem z wdechem. Do inhalatorów DPI z tej podgrupy, należą takie leki jak: Spiriva Handihaler, Miflonide Breezhaler, Zafiron itp.
• pasywne wielodawkowe – podanie leku następuje podobnie jak w preparatach jednodawkowych – przy wdechu pacjenta, są to jednak inhalatory II generacji, gdzie proszek leku znajduje się w zbiorniku – np. dysku a pacjent przesuwając dźwignię – uwalnia kolejne dawki leku; przykładem są tu leki takie jak: Seretide Dysk, Flixotide Dysk itp.
• Aktywne – gdzie proces aerozolizacji jest niezwiązany z wdechem chorego – są to inhalatory III generacji; zaliczamy tu inhalator Ellipta (Anoro Ellipta, Incruse Ellipta) oraz NEXThaller (Fostex NEXThaller)
Do zalet inhalatorów proszkowych należy fakt, że leki podawane w ten sposób są łatwe do podania oraz łatwe w transporcie i przenoszeniu. Pacjent nie potrzebuje dodatkowe sprzętu, nebulizatora itp.
Ponadto, w ten sposób można podawać leki hydrofobowe, nierozpuszczalne w wodzie itp. przy zachowaniu ich stabilności fizycznej i chemicznej, ponieważ lek podawany jest w formie zmikronizowanego stałego proszku. Nie są używane również żadne gazy nośne czy inne ciekłe materiały umożliwiające wytworzenie np. aerozolu.
Podstawową zaletą z punktu widzenia pacjenta, jest jednak fakt, że aplikacja leku nie musi być skoordynowana z naciśnięciem przycisku i wdechu jednocześnie. Ma to szczególne znaczenie u takich grup pacjentów jak dzieci, osoby starsze z osłabionymi mięśniami oddechowymi, niepełnosprawni czy upośledzeni umysłowo, dla których połączenie naciśnięcia przycisku wyzwolenia dawki z wdechem (jak w przypadku inhalatorów ciśnieniowych jest trudne lub niemożliwe do wykonania.
Do wad inhalatorów proszkowych zaliczyć można fakt, że w porównaniu do inhalatorów MDI (inhalator ciśnieniowy dozujący) przyjęcie właściwej dawki leku wiąże się z większym wysiłkiem dla pacjenta, ponieważ siłą wdechu uruchamia proces transportu cząsteczki leku do układu oddechowego. Dla większości pacjentów nie stanowi to jednak przeszkody.
Źródła:
https://journals.viamedica.pl/advances_in_respiratory_medicine/article/download/58539/47995
https://www.mp.pl/pacjent/pochp/lekiileczenie/55420,inhalatory-suchego-proszku
https://journals.viamedica.pl/advances_in_respiratory_medicine/article/viewFile/PiAP.2015.0012/28058
